Een vriend zei nog tegen mij “is anderhalf jaar trainen voor de Marmotte niet wat overdreven?”, nou noem het voortschrijdend inzicht, maar het was zeker geen overbodige luxe.
Het was januari 2024 en mijn training begon. Mijn eerste doel was om in 2024 vooral zoveel mogelijk kilometers te fietsen. Dat werd uiteindelijk een kleine 6000km (ondanks mijn fulltime werkweek), wat voor mij een verdubbeling betekende van mijn meest productieve jaar tot dan toe. Dit geeft maar weer aan dat de training nodig was, want de Marmotte is geen kinderspel.
Na een lekker sportieve zomer, met veel kilometers en een hoogtestage in de Vogezen werd het tijd voor een winter vol gericht trainen. Dit begon met een inspanningstest bij Science2Move. Heel eerlijk, ik zocht online voornamelijk naar een goede prijs kwaliteit verhouding en die vond ik bij Patrick. De test vond plaats en ik wist ook mijn plaats (sportief gezien). Er was nog veel werk te verzetten, maar het doel was zeker niet onrealistisch. Nu een winter proberen 5kg af te vallen, gericht te trainen en ftp verhogen. Ik dacht regelmatig: Waar ben ik aan begonnen?
Ik had de inspanningstest gedaan en ik kende wat van de ‘beter worden’ theorie, dus ik dacht dat ik het wel alleen kon. De eerste stap was dus afvallen en mijn basis trainen. Ik begon met veel fietsen met een lage hartslag. Dit heb ik t/m januari gedaan, de 5kg waren er vanaf, maar ik kwam erachter dat trainen voor een lange tocht met veel hoogtemeters toch moeilijk is in de winter, op een tacx, op zolder.. Ook wist ik dat ik moest beginnen met intervallen, maar hoe? En hoe vaak? Geen idee.. Ik had toch echt een trainingsschema nodig. Toen belde ik in februari Patrick op. We deden opnieuw een inspanningstest (en mijn duurbasis was inderdaad verbeterd) en we legden meteen een trainingsschema vast voor de komende 12 weken (precies 12 weken voor La Marmotte).
Dit heeft me ontzettend geholpen. Niet alleen stonden alle trainingen klaar in de erg gebruiksvriendelijke app TrainingPeaks, maar ook het hebben van een strak schema was erg fijn. Zowel voor je eigen routine, als voor het inplannen van de noodzakelijke rustdagen, maar ook zeker voor het managen van verwachtingen aan het thuisfront. 😉 Ik werd tot het uiterste gedreven en voelde mezelf sterker worden. Daarnaast besprak ik dit na elk blok van 4 weken met Patrick. Deze gesprekken hielpen mij vooral met het wegnemen van bepaalde onzekerheden. Als het bijvoorbeeld niet lukte om zware VO2max blokjes te halen, kon Patrick mij geruststellen dat het daarbij juist gaat om het opzoeken van je grenzen.
Toen was het zover. De Marmotte. Het was net zo zwaar als dat het mooi was. De laatste week, de taper, was nog wel het moeilijkste, want ik was al vanaf maandag op locatie, maar ik moest me inhouden. Wat met veel moeite lukte. Toen was het eindelijk zondag 22 juni. En het was wárm. Wel 35 tot 40 graden (op Alpe D’Huez gaf mijn Garmin 41 graden aan, dat zal wel niet toch?). Ik had mijn streeftijd bewust losgelaten. Mijn nieuwe doel: uitrijden en proberen te genieten. Dankzij de training van Patrick wist ik precies waar mijn grenzen lagen. Ik had een bepaalde wattage in mijn hoofd en zolang mijn hartslag geen gekke dingen deed, kon ik dat blijven fietsen. Ik zag mensen bij bosjes in de berm liggen door de hitte, maar ik wist “als ik me aan mijn plan houd (en voldoende eet en drink) dan red ik het”. En zo geschiedde. Ik koos een tempo en bleef gaan.
En. Het. Is. Gelukt. Geweldig!
Het was een geweldige ervaring en het smaakt naar meer. Dankjewel Patrick, bij een volgend groot sportief doel kun je zeker opnieuw een belletje verwachten.
